اما..

میان تمام نداشتن‌ها دوستت دارم
شانس دیدنت را هر روز ندارم
ولی دوستت دارم
وقتی دلم هوایت را می‌کند حق شنیدن صدایت را ندارم
ولی دوستت دارم
وقت‌هایی که روحم درد دارد و می‌شکند شانه‌هایت را برای گریستن کم دارم
ولی دوستت دارم
وقت دلتنگی‌هایم، آغوشت را برای آرام شدن ندارم...
ولی دوستت دارم
آری همه وجودمی ولی هیچ جای زندگیم ندارمت و میان تمام
نداشتن‌ها باز هم با تمام وجود دوستت دارم...

دلم تنگ شده برایت...
اما نمی‌شود برایت از این همه دلتنگی بگویم...
دلتنگی را با این نوشته برایت نشانت می‌دهم
جایی می‌گذارم که شاید یک روز از آنجا گذرکنی و بخوانی
و کاش بدانی مخاطب من، تو بوده‌ای
تویی که اگر اجازه داشتم نشانت می‌دادم به همه
و می‌گفتم
اورا نگاه کنید
تمام دنیای من است... :)

^آننون

not tell, not reveal

شاید همه نه، ولی خیلی از آدمایی که ی روز تو هر جمعی خوش سخن بودن از ی جایی ب بعد نطقشون کور میشه.. نه اینکه کلا ساکت باشن، فقط بیشتر ازینکه حرف بزنن توو فکر میرند! نمیفهمی تو فکرشون چی میگذره یا دلیل اینهمه سکوتشون چیه.. حالا بماند که بعضیا قاضی میشن بعضیا سوهان روح.. ولی همیشه هستن آدمایی که آدمو درک کنن فکر کنم اینا از امثال جان گرینن که میگه همیشه افراد ساکتو دوست داشتم، هیچوقت نمیفهمی.. نمیفهمی در حال رقصیدن توو رویای خودشونن یا اینکه سنگینی بار دنیا رو به دوش میکشن..
شدیدا نیاز دارم ازین آدما که درک کنن... این‌روزا بیشتر از همیشه میخام دور از همه باشم حالا چ تو جمع و چ تنها...

+ سیین لیتل اور ناثین

پ.ن: ترک کردن آدما همیشه ب چمدون بستن نیست! جاهای شلوغ همین که توی خودت بودی یعنی ترکشون کردی :)

yana done

احوالم شبیه «یازدهم سپتامبر» ویران است…

متشنّج و غمگین 

با این تفاوت که ابهامی وجود ندارد

خوب می‌دانم‌ عاملِ این ویرانی کیست

و این سوزناک‌ترین قسمتِ ماجراست!